When All Comes Together
For the third time Iris came to Costa Rica to join us at our shipyard. In the past eight months while she was gone we hired many more Costa Ricans from our community in Punta Morales. In this post Iris describes how it is to work with people from so many different backgrounds
Ceiba is calling me. Or actually, half of Ceiba is calling me. So yes, I decide to return and help working on the other half of this amazing vessel. For the third time I am on my way to the shipyard. I know a bit of what to expect, I know there have been quite some big changes in the past eight months that I haven’t been here. And I know they’re still some of the lovely crazy people I’ve met before. So, on the way to Punta Morales, I get more and more excited. And when I arrive I'm super impressed. Ceiba is seriously taking shape! And WOW! What an amount of people working on this project now. And I am mostly happy to see that so many Costa Ricans (also called “Ticos”) are working at the shipyard nowadays. And of course some familiar faces, which make me smile so much. It feels a bit like coming home.
Monday morning, time to get off to work. I’m starting with giving a hand on the framing stage. Putting the different pieces in place, lining up the frame, tar it up. And at the end of the week we hoist this frame. Cutting lumber on the shipsaw, making dowels, taking measurements from the lofting floor, laying out the miler, drawing waterlines on the inside of the frames of the ship. Just some of the work happening here at the shipyard. And of course, eating Gallo Pinto (rice and beans) two times a day, seeking refreshment by swimming at Playa Blanca and enjoying riding my recently bought motorbike. Days are flying by. And before I realize it’s one and a half month later. Crazy!
I'm super impressed by the collaboration between different nationalities and cultures. I try to count them and I think I end up with around thirteen different nationalities. And there are five different languages which are frequently spoken at the shipyard. And I’m not even talking about the Pachuco slang of Punta Morales and Costa de Pajaros yet. Or the slang of native English speakers of course. Really slowly I’m trying to get a bit into understanding Pachuco with our Tico team mates and I'm enjoying it. Although it’s super hard and I misunderstand the most of it. And of course that’s a good reason for them to make fun of me. Which I don’t mind too much.
I’m glad to experience to work with some of the Ticos. Their English and my Spanish aren’t the best, so making conversations is quite a challenge. And fun! So I enjoy practicing it. It’s interesting to see how this lack of languages is practiced in a working environment. People are working together while they’re trying to find the correct words and sometimes just any word to explain themselves. And of course I do speak for myself as well. My native language is Dutch and my second language is English and after that I’m wrapping my head around some French and Spanish. And I have to say this is the perfect place to practice all these languages. At the same time it can be quite confusing sometimes. I’ve seen people with different language backgrounds working together for weeks already, with just using their small amount of common vocabulary. And look how they found their way of working together, so impressive!
And then there is working together with team mates from the USA, which always reminds me of the fact that we have different systems of measurements, imperial and metric units. Always fun! I’m trying to wrap my head around inches, because that’s usually the measuring system we’re ending up with when we’re working together, because that seems like the fastest way for understanding.
This project is bringing people together in so many ways. Diverse backgrounds, sharing knowledge, learning new languages, showing others different working methods. For example, in Europe we are used to work with different, usually more accurate and newer tools. In contrast to the Ticos in our rural village, who are used to less fancy tools. This difference is coming together while we’re working together and sharing visions of working methods. We are learning to think in a more creative way, which is tickling your brain a bit. And on the other side we can learn them a bit about tools they’ve never used before. So in the end we are all upgrading each other.
While working here I see many different ways of marking wood. The symbols are 'same same but different' and in the end they are all easy understandable luckily. In general you can divide the symbols in three categories. They are either French, either British or it’s been used in the United States. And each profession has a different perspective on using symbols. So are there differences between timber framing, joinery or boatbuilding. At the shipyard all those three are coming together, so all different symbols are passing by. I’m giving you some examples.
We are not only making shipping change, we are also bringing a new vision to life by showing another way of collaboration, between so many cultures. And when good vibes come together, all will come together.
Open je zeilen en ga voor de wind
Alles in me schreeuwt om weer terug te keren naar Ceiba. Ik kan niet wachten om al de frames te bewonderen en weer aan de slag te gaan. Zodoende besluit ik om weer terug te keren naar Punta Morales. Waar ik twee keer eerder ben geweest om mee te helpen bouwen aan Ceiba. Ik weet natuurlijk wel een beetje wat me te wachten staat. En ik weet ook dat er nog steeds een paar mensen zijn die ik ken van de vorige twee keren dat ik hier was. Dus, onderweg naar Punta Morales word ik beetje bij beetje steeds enthousiaster. En wanneer ik dan uiteindelijk het hek open en de scheepswerf op loop en alles in me opneem, ben ik onwijs onder de indruk. Ceiba neemt serieuze vormen aan, echt te gek om te zien! En wauw, wat zijn er een hoop mensen aan het werk. Het doet me goed om te zien dat er zoveel Costa Ricanen (ook wel Ticos genoemd) betrokken zijn ondertussen. En uiteraard, tussen de vele onbekende gezichten, verschijnen er een paar bekende koppies die me onwijs toelachen. Voelt als thuis komen. Ver van huis.
Maandagochtend, tijd om de handen uit de mouwen te steken. Ik word naar de framing stage geleid om aan de slag te gaan. Daar lijnen we de verschillende delen van het frame uit, om ze vervolgens te bevestigen met teer. En aan het einde van deze week hijsen we het frame! We zagen de delen voor de volgende frames uit op de shipsaw (de enorme lintzaag), ik maak een voorraad deuvels en ik neem wat maten op vanuit het lijnenplan om deze vervolgens te projecteren aan de binnenkant van de frames. Een kleine greep uit de werkzaamheden hier.
En ook niet onbelangrijk, tweemaal per dag Gallo Pinto (rijst met bonen) als krachtvoer, af en toe een frisse duik in de zee hier om de hoek en met regelmaat een ritje op m’n motor die ik zojuist heb overgekocht. De dagen vliegen voorbij en voordat ik het weet zijn we anderhalve maand verder!
Ik ben onwijs onder de indruk van de samenwerking tussen alle nationaliteiten en culturen. Ik heb geprobeerd ze te tellen en ik denk dat ik uitkom op dertien verschillende nationaliteiten. En er zijn vijf talen die je dagelijks voorbij hoort komen. En dan heb ik het nog niet eens over alle straattaal en jargon, wat hier ook wel bekend staat als ‘Pachuco’. Of het Engelse ’slang’, een woord wat ook in de Nederlandse volksmond gebruikt wordt. Beetje bij beetje probeer in wat Pachuco op te pikken met de Ticos. En hoe leuk is dat! Ook al is het best ingewikkeld en begrijp ik een hoop niet meteen. En natuurlijk is dat voor hen een goede reden om me een beetje uit te kunnen lachen. Ach... geef ze eens ongelijk.
Ik ervaar hoe het is om samen te werken met de Ticos. Hun Engels en mijn Spaans zijn beperkt, dus een gesprek voeren is best een uitdaging. Het is grappig om te zien hoe je, ondanks het gebrek aan vocabulaire, toch samen verder komt in het werk dat je doet. Mensen werken samen terwijl ze tegelijkertijd een manier zoeken om zichzelf te kunnen uitleggen. En natuurlijk spreek ik dan ook voor mezelf. Mijn eerste taal is Nederlands en op de tweede plaats komt Engels. Daarnaast ben ik mijn Frans en Spaans aan het bijspijkeren. En ik moet zeggen, dit is de perfecte plek om al je talen langzaam onder de knie te krijgen. Tegelijkertijd verwarrend, al die talen door elkaar. Maar ik heb collega’s die niet elkaars taal spreken en al weken met elkaar samenwerken, waarbij ze slechts hun beperkte overlappende vocabulaire gebruiken en kijk eens hoe ver zij komen! Ook op die manier vind je vanzelf een manier van samenwerken.
En wanneer ik samenwerk met collega’s uit de Verenigde Staten, word ik steeds weer herinnerd aan het verschil tussen centimeters en inches. Terwijl ik inches en feet in m’n hoofd probeer te krijgen, doet de ander dat met centimeters. Uiteindelijk komen we tijdens onze samenwerking altijd uit op inches in plaats van centimeters, omdat dat vaak toch de snelste weg is om elkaar te begrijpen.
SAILCARGO INC. brengt mensen samen op zoveel verschillende manieren. Verschillende achtergronden, het delen van kennis en werkmethodes. Om een voorbeeld te geven, in Europa zijn we zo gewend aan enorm accurate machines en nieuwe tools. Dit in tegenstelling tot de tools die hier binnen handbereik zijn. Uiteraard roeien we met de riemen die we hebben en dat gaat meestal meer dan prima. Zo leren wij om op een creatievere manier om te gaan met de tools en de andere kant op delen wij wat van onze kennis over tools die voor sommige Ticos uit de buurt onbekend terrein zijn. Uiteindelijk is het voor beide partijen verrijkend en zo staan we samen sterker.
Zo heeft ook iedereen zijn eigen manier om materiaal te markeren met bepaalde symbolen. Om bijvoorbeeld aan te geven hoe bepaalde onderdelen met elkaar verbonden zijn of vanaf welke kant van de potloodlijn je kunt inzagen op een stuk hout. De symbolen hebben veel van elkaar weg en ze zijn dus makkelijk te begrijpen. Voor het gemak deel ik de symbolen nu op in drie verschillende categoriën; Frans, Engels of afkomstig vanuit de Verenigde Staten. En elke beroepsgroep gebruikt net weer andere symbolen. Deze beroepsgroepen deel ik voor nu even op in bootbouwers, meubelmakers of timmerman. En hier komen al deze beroepsgroepen als het ware samen doordat iedereen hier een andere werkachtergrond heeft. Zodoende komen er allerlei verschillende symbolen voorbij.
We werken hier niet alleen maar aan een duurzamere manier van verscheping. We laten ook zien dat samenwerking anders kan, zolang je er maar voor openstaat. Verzamel nieuwe kennis, sta open voor nieuwe visies en verbreed je scala aan perspectieven. Zolang we dit samen doen, blijven de neuzen dezelfde kant op staan en komen we langzaam wat dichterbij de realisatie van Ceiba.
